Η εμβληματική πρώην αθλήτρια του «τριφυλλιού» και μετέπειτα προπονήτρια, Δήμητρα Καλέντζου, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που ανέδειξε το ελληνικό γυναικείο μπάσκετ. Ως παίκτρια του Παναθηναϊκού, κατέκτησε τρία Πρωταθλήματα Ελλάδος (1998, 2000, 2013) και ένα Κύπελλο Ελλάδος (2000), ενώ βρέθηκε στο πάγκο των πρασίνων και σε μια δύσκολη στιγμή του συνόλου στηρίζοντας το γυναικείο τμήμα, από το πόστο του βοηθού προπονητή.
Εκτός από τον «Τάφο του Ινδού», όμως έχει βρεθεί και στο Παγκράτι για χάρη της ομώνυμης ομάδας, στο Κλουβί των Πατησίων (Σπόρτιγκ), την Καλλιθέα με τη φανέλα των Εσπερίδων, αλλά και στον Αθηναϊκό την περίοδο 2009-2012. Όσον αφορά το εθνικό επίπεδο, αποτέλεσε αρχηγός της Εθνικής ομάδας Γυναικών, με την οποία αγωνίστηκε για είκοσι χρόνια (154 συμμετοχές), κατακτώντας την 5η θέση στο Πανευρωπαϊκό του 2009. Πια κυκλοφορεί μόνο με τα «γαλανόλευκα», ως βοηθός του Βασίλη Μασλαρινού στον πάγκο της Εθνικής Γυναικών, αλλά και το «δεξί» χέρι του Τάκη Μπακογεώργου στο κλιμάκιο της Ομοσπονδίας. Η Καλέντζου δηλώνει τρελά ερωτευμένη με το μπάσκετ και αυτή της την αγάπη θέλει να δώσει στα μικρά παιδί που ασχολούνται με το άθλημα. Αυτό δήλωσε στο sports-factory.gr ενώ ανέφερε και τα όνειρα της για το μέλλον ως προπονήτρια. Εκτός αυτών στάθηκε και στο ταλέντο που υπάρχει στην Κρήτη και τροφοδοτεί με αθλήτριες το εθνικό σύνολο.
Αγωνιστήκατε στην Κρήτη, στο πλάισιο των προποκριματικών του Ευρωμπάσκετ Γυναικών, σε μια περίοδο με αρκετές δυσκολίες να ακολουθούν την ομάδα.
«Υπάρχουν δυσκολίες για όλους. Απλά πρέπει να προσαρμόζεσαι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Φεύγοντας από την Αθήνα για τα συγκεκριμένα παιχνίδια είχαμε κάποια δεδομένα. Εκτός όμως από την απώλεια της Σωτηρίου και αυτήν της Σπυριδοπουλου προέκυψε και το θέμα της Παυλοπούλου, που αυτό ήταν και το έκτακτο της περίστασης, αλλά παρόλα αυτά κινηθήκαμε γρήγορα και στο κομμάτι της ψυχολογίας, γιατί επηρέασε αρκετά τα κορίτσια (για μικρό χρονικό διάστημα) και μετα στο θέμα της τακτικής. Ήταν ιδιαίτερες οι συνθήκες και πρωτόγνωρες αλλά όταν καταφέρνεις να αντιδράς άμεσα, δεν σε επηρεάζει τόσο».
Το γεγονός ότι η Εθνική Γυναικών έχει αλλάξει αρκετά, έχουν έρθει νεαρά κορίτσια και ουσιαστικά βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο, είναι πρόβλημα για εσάς τους προπονητές;
«Δεν θα το χαρακτηρίσω σε καμία περίπτωση πρόβλημα. Επειδή ήταν μια επιλογή που πάρθηκε από όταν αναλάβαμε εμείς, σε συνεργασία με την Ομοσπονδία. Γνωρίζαμε ότι θα γίνει μια αποχώρηση των κοριτσιών και έτσι βάλαμε ένα πιο μακροπρόθεσμο στόχο. Η δυσκολία τώρα είναι ότι συνδέονται δυο γενιές και θα πρέπει να γίνουν ένα. Υπάρχει ενθουσιασμός από τα πιο μικρά κορίτσια, λίγο άγχος αλλά έχουν τόσο καλή διάθεση οι μεγάλες και τόση εμπειρία, που αυτό μέσα στο γήπεδο βγαίνει. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε αντιμετωπίσει πρόβλημα. Και στην πρώτη φάση, στην Σλοβενία είχαμε μια πολύ καλή παρουσία των μικρών κοριτσιών και στην πρώτη μας παρουσία στα παράθυρα ήταν θετικό το πρόσημο. Εδώ επειδή είχαμε περισσότερες απουσίες, μπήκαν άλλα πιο μικρά κορίτσια η Γρηγοροπούλου και η Παπαδοπουλου, που είναι παιδιά 16 χρόνων. Παίρνουν το χρόνο τους, τις εικόνες τους και νομίζω το απολαμβάνουν και αυτές και εμείς. Που για εμάς είναι λίγο πιο δύσκολο, στο κομμάτι ότι πρέπει να περάσουμε περισσότερα πράγματα. Εκεί δυσκολευόμαστε. Δηλαδή πρέπει μέσα σε πολύ λίγες μέρες να τους δώσουμε πάρα πολλές πληροφορίες».
Υπήρξες παίκτρια της Εθνικής και τώρα προπονήτρια, βάση της εμπειρίας σου πως μπορείς να τις επηρεάσεις γνωρίζοντας την ψυχολογία τους, αφού έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση;
«Είναι τελείως διαφορετικό όταν είσαι παίκτης και τελείως διαφορετικό όταν είσαι προπονητής. Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο εύκολο τώρα που είμαι έξω από τις γραμμές, γιατί εμένα με βοηθάει και η σχέση που έχω με τα κορίτσια. Δηλαδή την Γρηγοροπούλου, την Παπαδοπούλου, την Αναστασοπούλου και την Μποσγανά τις είχα στην εθνική Κορασίδων, συνεργάζομαι μαζί τους πάρα πολλά χρόνια, οπότε και αυτές έχουν μια οικειότητα αλλά και εγώ μπορώ πιο εύκολα μαζί τους να τους πω κάτι, να τους μιλήσω παραέξω και να τους εξηγήσω πως έχουν τα πράγματα. Έχουν το θάρρος να ρωτήσουν εμένα απ’ ευθείας που ίσως από ντροπή και σεβασμό να μην ρωτούσαν είτε τον πρώτο προπονητή, είτε μια συμπαίκτρια τους, οπότε όλο αυτό έχει συνδεθεί. Από την αρχή θέλαμε να είναι κάποιος από το staff των μικρών εθνικών και στις Γυναίκες, για να συνδεθεί αυτό το παζλ».
Πόσο εύκολο είναι για μια αθλήτρια να μεταπηδήσει από το σκαλοπάτι της εθνικής Νέων Γυναικών ή Νεανίδων, σε αυτό της Γυναικών;
«Εύκολο δεν είναι τίποτα. Παρόλα αυτά αν αυτό το κορίτσι έχει πολύ υψηλούς στόχους, παρα πολύ μεγάλα όνειρα, που είναι θεμιτό και είναι κάτι το οποίο αναζητά μέσα στο μυαλό της, ερχόμενη στην Εθνική Γυναικών, που σίγουρα είναι μεγάλη τιμή, όμως πρέπει να διαχειριστεί τα υπόλοιπα, εκεί έρχονται οι πιο παλιές και εμείς και το επικοινωνούμε και το συζητάμε και έρχονται και μπαίνουν στην διαδικασία που ακολουθεί εδώ και χρόνια η Εθνική Γυναικών. Δηλαδή, οι πιο παλιές πέρα από το κομμάτι ότι τις καλοδέχονται, έχουν και αυτό το κομμάτι. Δηλαδή να τους πούνε πως λειτουργεί η Εθνική Γυναικών, τι «κανόνες» έχει. Έτσι γίνεται συνήθως και το θυμάμαι και από τα δικά μου χρόνια. Όταν ήταν η Σοφία Γλυκοπούλου αρχηγός και οι πιο μεγάλες, όταν πηγαίναμε εμεις, η γενιά η δικιά μου, της Μάλτση της Κωστάκη κάπως έτσι έγινε. Έτσι πάει από γενιά σε γενιά».
Η Κρήτη σε τι επίπεδο βρίσκεται όσον αφορά τα κορίτσια; Είσαι μέλος του κλιμακίου και έρχεσαι αρκετά συχνά στο νησί, οπότε σίγουρα έχει άποψη.
«Η Κρήτη εχει παράδοση στα κορίτσια (για τα αγόρια δεν ξέρω τόσο καλά αλλά νομίζω υπάρχει παράδοση και εκεί). Αυτό που ξέρω είναι ότι σε όλες τις εθνικές ομάδες κοριτσιών (στην τελευταία τους παρουσία σε διοργανώσεις) δηλαδή Κορασίδες, Νεανιδες και Γυναίκες πέρασαν εννιά η δέκα κορίτσια από την Κρήτη. Αυτό σημαίνει ότι κάτι γίνεται σωστά. Αυτό δεν είναι δικαιολογία ούτε χρειάζεται να επαναπαυτούν ούτε τίποτα. Επειδή έχουμε έρθει και πολλές φορές με το κλιμάκιο και έχουμε δουλέψει είναι σε υψηλό επίπεδο η Κρήτη. Από τα λεγόμενα του κ. Μπακογεωργου που είναι πολλά χρόνια σε αυτό, πάντα μου έλεγε ότι το κλιμάκιο της Κρήτης έχει παιδιά υψηλού επιπέδου. Ίσως οι ομάδες βοηθάνε σε όλο αυτό, μιας και η Κρήτη έχει συνήθως ομάδα στην Α2 άρα δίνεται η ευκαιρία στα κορίτσια να πάρουν παιχνίδια και να βοηθηθούν μέσα από αυτό. Προφανώς οι προπονητές θα κάνουν καλή δουλειά. Εμείς έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι θα έχουμε παιδί από την Κρήτη, το οποίο θα είναι στην δεκαεξάδα ή στη δωδεκάδα. Αυτή τη στιγμή, στο πλάνο του Καλοκαιριού (το οποίο πέρασε και τελικά δεν έγιναν οι διοργανώσεις) ήταν η Παπαδάκη από τα Χανιά, η Μανουκάκη και η Στεφανάκη (από το Ηράκλειο), παιδιά που ξέραμε καλά και υπολογίζαμε σε αυτά».
Τι θα συμβούλευες σε αυτά τα κορίτσια;
«Η μαγική λέξη είναι δουλειά. Δουλειά δουλειά. Θα πείτε ότι υπάρχουν δυσκολίες. Όλες αυτές οι δυσκολίες πρέπει να τις καλύψεις και να τις προσπερνάς με δουλειά και εικόνες. Για παράδειγμα σε ένα πρωτάθλημα με πέντε και επτά ομάδες, που δεν είναι πολύ ανταγωνιστικό, πρέπει να βρεις άνθρωπο, επαγγελματία να δουλέψει παραπάνω ώρες. Να μάθεις τι δεν κάνεις καλά, τι πρέπει να κάνεις στο γυμναστήριο. Να γίνεις καλή αθλήτρια να προσέχεις το πως τρέφεσαι, πως κοιμάσαι πως ξεκουράζεσαι. Το βλέπω και από τα κορίτσια τα πιο μικρά. Η γενιά του 2005, που είχαμε πάει μαζί στο τουρνουά φιλίας ήταν μόνο δυο κορίτσια από την Αθήνα. Οι άλλες δέκα ήταν κορίτσια από την περιφέρεια. Μπορεί να μην έχει καμία σημασία, αλλά τα παιδιά της περιφέρειας έχουν σίγουρα λιγότερες εικόνες. Αν σε συνεργασία με τις Ενώσεις και τα κλιμάκια μπορέσουν να δουν αυτά τα παιδιά πως δουλεύουν τα πιο μεγάλα αστικά κέντρα προκειμένου να έχουν μεγαλύτερο ανταγωνισμό κυρίως στα παιχνίδια τους. Νομίζω ότι θα δουν και αυτοί τη διαφορά που θα έχουν μεταξύ τους, οπότε να αναγκαστούν να δουλέψουν περισσότερο. Ταλέντο πάντως γενικά υπάρχει. Υπάρχουν ψηλά παιδιά που πιο παλιά, λέγαμε ότι δεν υπάρχουν ψηλές, τώρα υπάρχουν αλλά από μόνα τους τα ύψη δεν κάνουν τίποτα. Θέλει προπονητές με πολύ αγάπη, διάθεση και μεράκι. Πάρα πολλούς προπονητές τέτοιους. Βάζω πρώτα την αγάπη γιατί αν κάποιος στοχεύει ότι θα γινώ προπονητής για να βγάλει χρήματα ή ότι θα κάνει μια καλή ακαδημία που να στοχεύει εκεί είναι τελείως λάθος και δυστυχώς αυτό υπάρχει στο χώρο μας.
Τι θα συμβούλευες σε αυτά τα κορίτσια;
«Η μαγική λέξη είναι δουλειά. Δουλειά δουλειά. Θα πείτε ότι υπάρχουν δυσκολίες. Όλες αυτές οι δυσκολίες πρέπει να τις καλύψεις και να τις προσπερνάς με δουλειά και εικόνες. Για παράδειγμα σε ένα πρωτάθλημα με πέντε και επτά ομάδες, που δεν είναι πολύ ανταγωνιστικό, πρέπει να βρεις άνθρωπο, επαγγελματία να δουλέψει παραπάνω ώρες. Να μάθεις τι δεν κάνεις καλά, τι πρέπει να κάνεις στο γυμναστήριο. Να γίνεις καλή αθλήτρια να προσέχεις το πως τρέφεσαι, πως κοιμάσαι πως ξεκουράζεσαι. Το βλέπω και από τα κορίτσια τα πιο μικρά. Η γενιά του 2005, που είχαμε πάει μαζί στο τουρνουά φιλίας ήταν μόνο δυο κορίτσια από την Αθήνα. Οι άλλες δέκα ήταν κορίτσια από την περιφέρεια. Μπορεί να μην έχει καμία σημασία, αλλά τα παιδιά της περιφέρειας έχουν σίγουρα λιγότερες εικόνες. Αν σε συνεργασία με τις Ενώσεις και τα κλιμάκια μπορέσουν να δουν αυτά τα παιδιά πως δουλεύουν τα πιο μεγάλα αστικά κέντρα προκειμένου να έχουν μεγαλύτερο ανταγωνισμό κυρίως στα παιχνίδια τους. Νομίζω ότι θα δουν και αυτοί τη διαφορά που θα έχουν μεταξύ τους, οπότε να αναγκαστούν να δουλέψουν περισσότερο. Ταλέντο πάντως γενικά υπάρχει. Υπάρχουν ψηλά παιδιά που πιο παλιά, λέγαμε ότι δεν υπάρχουν ψηλές, τώρα υπάρχουν αλλά από μόνα τους τα ύψη δεν κάνουν τίποτα. Θέλει προπονητές με πολύ αγάπη, διάθεση και μεράκι. Πάρα πολλούς προπονητές τέτοιους. Βάζω πρώτα την αγάπη γιατί αν κάποιος στοχεύει ότι θα γινώ προπονητής για να βγάλει χρήματα ή ότι θα κάνει μια καλή ακαδημία που να στοχεύει εκεί είναι τελείως λάθος και δυστυχώς αυτό υπάρχει στο χώρο μας.
Αν σου λέγαμε να πεις ένα όνειρο σου ποιο θα ήταν αυτό;
«Εμένα η αγάπη μου για το μπάσκετ είναι τεράστια. Και δεν θα με ενοχλούσε σε τίποτα οποίο πόστο και να ήταν αυτό. Να μπορώ να δώσω είτε με την εμπειρία μου, είτε με τις γνώσεις μου, οποίες έχω, στον οποιοδήποτε. Να προσφέρουμε μαζί, είτε σε μια ομάδα συλλογικά είτε σε παιδιά. Να τους μεταφέρουμε όλο αυτό μέσα στο γήπεδο. Πρώτα απ’ όλα την αγάπη και την νοοτροπία γιατί και εκεί έχουμε ένα μικρό πρόβλημα, σε αυτό παίζουν ρόλο και οι γονείς. Δεν με νοιάζει να πω ότι θέλω να γίνω προπονήτρια στην Ολυμπιάδα. Με νοιάζει να είμαι κοντά στα παιδιά, κοντά στην Εθνική ομάδα, σε οποία ηλικία και αν είναι αυτή. Και με όλες αυτές τις ομάδες που θα ασχολούμαι ή θα μου αναθέσουν ή θα μου προτείνουν να βάζουμε κάτι παραπάνω. Είτε αυτό είναι σε παιδιά, περισσότερα παιδιά, είτε σε αποτέλεσμα».
Ποιο πόστο είναι αυτό που σε ελκύει περισσότερο αυτή τη στιγμή;
«Αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, πιο μικρά κορίτσια και γιατί όχι και αγόρια δεν το διαχωρίζω. Αλλά σίγουρα πιο μικρά κορίτσια. Είναι πολύ πιο ωραίο μέσα στο γήπεδο, με αυτόν τον ενθουσιασμό αυτήν την παιδικότητα, δουλεύεις πιο ευχάριστα. Δεν αλλάζει κάτι αν είσαι εκεί και ξέρεις ότι θα πας να κάνει προπόνηση και θα δουλέψεις σκληρά, δεν αλλάζει κάτι στους κανόνες σου, αλλάζει κάτι στη διάθεση. Είναι λίγο πιο απαιτητικό σε μεγαλύτερες ηλικίες».
