Φτωχότερη η Ευρώπη ή κέρδος για το άθλημα;

Του Στέλιου Σπυριδάκη

Μιας και ήρθε η ώρα να χαλαρώσουν οι ομάδες από το υπερβολικά βεβαρυμμένο πρόγραμμα το οποίο ελέω πανδημίας κλήθηκαν να ακολουθήσουν, ώρα μας και εμάς να κάνουμε έναν μέχρι στιγμής απολογισμό. Άραγε η απουσία ή μάλλον καλύτερα ο αποκλεισμός κάποιων “μεγάλων” σημαίνει ότι από την φάση των 16 και έπειτα το Τσάμπιονς Λιγκ θα παρουσιάσει λιγότερο ενδιαφέρον ή ήταν καλό να συμβεί αυτό;

Να ξεκινήσουμε με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ η οποία πληρώνει την αδράνεια των τελευταίων ετών και βρίσκεται εκτός διοργάνωσης από το βράδυ της Τρίτης. Λίγο η ακαταλληλότητα του Σόλσκιερ, λίγο τα “μένω-φεύγω” του Πογκμπά, λίγο οι μετριότατες μεταγραφές των τελευταίων ετών ήταν αρκετά για να απαγορεύσουν εφεξής την κυκλοφορία των “Κόκκινων Διαβόλων” εκτός Νησιού. Να θυμίσουμε ότι η Μάντσεστερ την τελευταία “αξιόλογη” πορεία την έκανε την σεζόν 2018-2019 όταν αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα στους 8 τους διοργάνωσης με τον Σόλσκιερ στο τιμόνι από τον Γενάρη, έπειτα από την αποχώρηση του Μουρίνιο. Γενικά πρόκειται για μια ομάδα με αρκετά αγωνιστικά προβλήματα εντός και εκτός συνόρων την φετινή χρονιά, η οποία θα μπορούσε να κερδίσει το Όσκαρ “Αστάθειας (τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα το επιβεβαιώνουν). Όπως και να το κάνουμε, μιλάμε για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ακόμη και αν τα προβλήματα συνεχιστούν, η ενδεχόμενη παρουσία της στην επόμενη φάση θα “ταρακουνούσε” τους πάντες.

Την επόμενη μέρα του αποκλεισμού της Γιουνάιτεντ, ο αποκλεισμός της Ίντερ ήταν αυτός που ξεχώρισε. Πρόκειται για μια ομάδα η οποία παρά την “υγεία” που παρουσιάζει (σχετικά πλήρες ρόστερ δομημένο από τον συνδυασμό έμπειρων και ταλαντούχων ποδοσφαιριστών) δεν μπορεί να τραβήξει τα βλέμματα στον αγωνιστικό χώρο και να έχει το αποτέλεσμα που θεωρητικά της αναλογεί. Ο Κόντε που έκανε πράματα και θάματα στην τριετία που ήταν στη μισητή αντίπαλο Γιούβε (2011-2014) φαίνεται σαν να έχει ξεμείνει από ιδέες. Επειδή φαντάζομαι ότι λίγοι θα παρακολούθησαν το παιχνίδι κόντρα στην Σαχτάρ (μιας και την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός υποδεχόταν την Μαρσέιγ) μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι η Ίντερ έδειχνε σαν να μην την ενδιαφέρει διόλου η πρόκριση. Αφενός μπορεί κάποιος να πει ότι απώτερος στόχος της Ίντερ είναι η κατάκτηση του Scudetto αφετέρου όμως απείχε μόλις ένα γκολ μακριά από την φάση του “16” μιας και η Γκλάντμπαχ ηττάτο την ίδια ώρα από την Ρεάλ στην Μαδρίτη. Παρόλα αυτά, τα “κατάφεραν” και οι Νερατζούρι.

Νομίζω θα ήμασταν άδικοι εάν λέγαμε το ίδιο και για τον Άγιαξ ο οποίος το πάλεψε πολύ και όλοι γνωρίζουμε ότι πρόκειται για μια νεανική ομάδα η οποία δεν κυνηγάει πάση θυσία τις Ευρωπαϊκές δάφνες πάρα όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες (όπως την χρονιά 2018-2019 που αποκλείστηκε στους “4” από την Τότεναμ) διεκδικεί ό,τι καλύτερο μπορεί.

Και μην ξεχνάμε ότι ο Άγιαξ λειτουργεί λίγο ως πολύ με τις “φουρνιές” , με το “ξοδεύω λίγα-παίρνω πολλά” και με την λογική των “δικών μας παιδιών”. Ως εκ τούτου, επιτρέψτε μου να τον αφήσω εκτός λίστας όμως η απουσία του, κακά τα ψέμματα, είναι ένα συν για τους υπόλοιπους αλλά ένα μεγάλο μείον για το ποδόσφαιρο, κάτι το οποίος μας το απέδειξε προ διετίας.

Γενικά, δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με τις εκπλήξεις γιατί τίποτα δεν με εκπλήσσει και δεν με συγκινεί φέτος μιας και βλέπουμε ποδόσφαιρο το οποίο δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτά που είχαμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια (λόγω VAR, λόγω πανδημίας κτλ.). Πάντως αυτό που κρατάω τουλάχιστον από αυτή την πρώτη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ είναι ότι το πρότζεκτ της ΟΥΕΦΑ να δημιουργήσει μια διοργάνωση για τους κορυφαίους, στο οποίο θα αγωνίζονται μόνο τα “μεγαθήρια” δεν φαίνεται να πηγαίνει και τόσο καλά και μάλλον πως πρέπει να περιμένουν λίγα χρόνια ακόμη.

Και επειδή κάτι τέτοιο φαίνεται στη πράξη να είναι πολύ δύσκολο αποφάσισαν να φτιάξουν και μια τρίτη διοργάνωση η οποία αν και εφόσον λειτουργήσει όπως ακούγεται θα έχει οφέλη για αρκετές ομάδες αλλά φαντάζομαι ότι δεν θα βάλουν το κεφάλι κάτω και θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να διοργανώσουν το “ανφάν-γκατέ” πρωτάθλημα, κάτι που ενδεχομένως σηματοδοτήσει το τέλος του θεσμού που μας συγκίνησε και μας συγκινεί (ελπίζω για καιρό ακόμα) όλα αυτά τα χρόνια. Διότι αν δημιουργηθεί ένα πρωτάθλημα για “λίγους και καλούς” αναγκαστικά θα απευθύνεται και σε “λίγους και καλούς”.

Τα συμπεράσματα δικά σας.